Rush Limbaugh, de conservatieve provocateur van de Amerikaanse talk-radio, sterft op 70-jarige leeftijd aan kanker – World News, NewsGater

Rush Limbaugh, de rechtse radio-megaster wiens snijdende, verdeeldheid zaaiende stijl van spot en wrok het Amerikaanse conservatisme hervormde, waarbij hij Democraten, milieuactivisten, ‘feminazi’s’ (zijn term) en andere liberalen denigreerde terwijl hij de opkomst van Donald Trump voorspelde, stierf woensdag in zijn huis in Palm Beach, Florida. Hij was 70.

Zijn vrouw, Kathryn, kondigde het overlijden aan aan het begin van Limbaughs radioprogramma, een decennialange bestemming voor zijn kudde van meer dan 15 miljoen luisteraars. ‘Ik weet dat ik zeker niet de Limbaugh ben waar je vandaag naar hebt geluisterd,’ zei ze, voordat ze eraan toevoegde dat hij die ochtend was overleden aan complicaties van longkanker.

Limbaugh had afgelopen februari de diagnose longkanker in een vergevorderd stadium onthuld. Een dag later kende Trump hem tijdens de State of the Union-toespraak de Presidential Medal of Freedom toe, de hoogste burgerlijke onderscheiding van het land.

Sinds zijn opkomst in de jaren tachtig als een van de eerste omroeporganisaties die de leiding nam over een nationale politieke call-in-show, transformeerde Limbaugh de eens zo slaperige sfeer van de talkradio in een meedogenloze rechtse aanvalsmachine, waarbij zijn stem een ​​vast onderdeel was van de dagelijkse radioprogramma’s. leven – van huis tot werkplek en het woon-werkverkeer daartussen – voor miljoenen toegewijde luisteraars.

Hij werd een bijzondere figuur in de Amerikaanse media, die wantrouwen, grieven en zelfs haat aan de rechterkant aanwakkerde tegen Amerikanen die de opvattingen van hem en die van zijn volgelingen niet deelden, en hij bracht ongegronde beweringen en giftige geruchten naar voren lang voordat Twitter en Reddit een toevluchtsoord voor zulke mensen werden. desinformatie. In de politiek was hij niet alleen een bondgenoot van Trump, maar ook een voorloper. Hij combineerde mediafaam, rechtse schriktactieken en overdreven showmanschap om een ​​enorme schare fans op te bouwen en aanvallen op de waarheid en feiten uit te voeren.

Zijn complottheorieën varieerden van kale leugens over de geboorteplaats van voormalig president Barack Obama – de president ‘moet nog bewijzen dat hij een staatsburger is’, zei hij in 2009 ten onrechte – tot beweringen dat Obama’s gezondheidszorgwet uit 2009 ‘doodspanels’ zou machtigen en “Euthanaseren” oudere Amerikanen. In de nasleep van de verkiezingen van vorig jaar versterkte hij de ongegronde beweringen van Trump over kiezersfraude; op de inauguratiedag van president Joe Biden, tijdens een van Limbaughs laatste uitzendingen, benadrukte hij de luisteraars dat de nieuwe regering ‘het niet op legitieme wijze had gewonnen’.

In 1995, in de dagen na de bomaanslag in Oklahoma City, hekelde de toenmalige president Bill Clinton de ‘promotoren van paranoia’ op de radio – opmerkingen waarvan algemeen werd aangenomen dat ze tegen Limbaugh waren gericht.

‘We horen tegenwoordig zoveel luide en boze stemmen in Amerika, wiens enige doel lijkt te zijn om sommige mensen zo paranoïde mogelijk te houden, terwijl de rest van ons allemaal verscheurd en boos op elkaar is’, zei Clinton.

De immense populariteit van Limbaugh had een diepgaand effect op het medialandschap van het land. Tientallen rechtse praters verschenen op lokale radiostations en imiteerden zijn verdeeldheid zaaiende commentaar.

“Er is geen talkradio zoals wij die kennen zonder Rush Limbaugh; het bestaat gewoon niet”, zegt Sean Hannity, de conservatief Fox News en talk-radioster, zei woensdag in een eerbetoon aan Limbaugh. “Ik zou zelfs willen beweren dat er in veel opzichten geen Fox News of zelfs maar een paar van die andere eigenzinnige kabelnetwerken bestaan.”

In het Limbaugh-lexicon waren pleitbezorgers voor daklozen ‘compassie-fascisten’, vrouwen die abortusrechten verdedigden ‘feminazi’s’ en milieuactivisten ‘boomknuffelende gekken’. Hij noemde de opwarming van de aarde bedrog en maakte Michael J Fox wreed belachelijk, waarbij hij de trillingen imiteerde die een symptoom waren van de ziekte van Parkinson van de acteur.

Toen honderdduizenden Amerikanen stierven aan aids, had Limbaugh een regulier onderdeel genaamd ‘AIDS updates’, waarin hij de spot dreef met de dood van homoseksuele mannen door de opname van het lied van Dionne Warwick af te spelen. Ik zal nooit meer op deze manier liefhebben. Later uitte hij zijn spijt voor het segment, maar hij bleef door de jaren heen homofobe opmerkingen maken; in 2020 verwierp hij het presidentiële bod van Pete Buttigieg door te beweren dat Amerikanen zouden worden afgestoten door een ‘homoseksuele man die zijn man op het podium kust’.

In 2012 hekelde Limbaugh Sandra Fluke, een rechtenstudent aan de Georgetown University, als een ‘slet’ en een ‘prostituee’ nadat ze tijdens een hoorzitting in het Congres had getuigd ter ondersteuning van de eis van de regering-Obama dat ziektekostenverzekeringen voorbehoedmiddelen voor vrouwen dekken.

“Als wij voor uw voorbehoedmiddelen gaan betalen en dus voor uw seks, willen wij er iets voor; we willen dat je de video’s online plaatst, zodat we ze allemaal kunnen bekijken”, zei Limbaugh. Nadat hij door Obama was aan de kaak gesteld en leiders en bedrijven uit het Congres reclame uit zijn show hadden gehaald, bracht Limbaugh een zeldzame uitgave uit mea culpa, vertrouwend op een van zijn meest voorkomende excuses: dat zijn opmerkingen leuk bedoeld waren.

‘Mijn woordkeuze was niet de beste,’ zei hij, ‘en in een poging humoristisch te zijn, heb ik nationale opschudding veroorzaakt. Ik bied mijn oprechte excuses aan Fluke aan voor de beledigende woordkeuze.”

Leven in luxe

Limbaugh presenteerde zichzelf als een volkstribune van Amerika, ook al maakte zijn programma hem fabelachtig rijk. Hij verzamelde $ 85 miljoen per jaar en woonde in een 24,000 vierkante meter groot landhuis aan de oceaan in Palm Beach. (Hij verkocht zijn appartement in Manhattan, op Fifth Avenue, in 2010.)

Toch werd hij, ondanks zijn enorme aanhang in de Republikeinse politiek aan de basis, door de conservatieven van het establishment vaak gezien als een bijzaak. Dat eindigde in 2015 met de snelle opkomst van Trump, een aanhanger van Limbaugh die tijdens zijn campagne de bombastische en demagogerende stijl van de radiopresentator toepaste en al snel de leiding nam over het drukke Republikeinse veld voor het presidentschap.

Na de schokkende overwinning van Trump klonk Limbaugh duizelig over zijn nieuwe bondgenoot in het Witte Huis. Hij prees de inspanningen van de president om de islamitische immigratie in te perken, de belastingen te verlagen, de Amerikaanse werkgelegenheid te bevorderen, Obamacare in te trekken, de militaire uitgaven te verhogen en de milieubescherming te ontmantelen. Wat het verzet tegen de Trump-agenda en de beschuldigingen van Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen van 2016 betreft, had Limbaugh een kant-en-klare verklaring.

“Deze aanval komt uit de schaduw van de Deep State, waar voormalige Obama-werknemers nog steeds deel uitmaken van de inlichtingengemeenschap”, zei hij. “Ze liegen over dingen, in de hoop het voor hen en de schaduwregering van Obama gemakkelijker te maken om uiteindelijk van Trump af te komen.”

Vorig jaar als de Covid-19 pandemie overspoelde de natie, Limbaugh bracht gevaarlijke leugens naar voren, op een gegeven moment vergeleek hij de coronavirus aan de verkoudheid. En in oktober, toen de verkiezingsdag naderde en Trump zelf herstelde van het virus, ging hij met Limbaugh in de ether voor een twee uur durende ‘virtuele bijeenkomst’, grotendeels gewijd aan zijn grieven.

“We houden van je”, verzekerde Limbaugh de president namens zijn luisteraars.

Vorige maand probeerde Limbaugh de invloed van Trump op zijn aanhangers die het Amerikaanse Capitool hadden aangevallen te minimaliseren, door te zeggen dat de Democraten “liegen over zijn rol in de opstand van 6 januari, of hoe je het ook wilt noemen.” Vóór de belegering had Limbaugh ontkrachte complottheorieën over verkiezingsfraude aangeprezen, waarbij hij de luisteraars in december vertelde dat Biden ‘deze zaak niet eerlijk en eerlijk had gewonnen’ en speelde met het idee dat de natie ‘naar afscheiding neigde’.

Trump betaalde woensdag de trouw van Limbaugh terug in een geïmproviseerd telefoontje Fox News, waarbij hij hem prees als ‘een geweldige heer’ die ‘het echt had begrepen’.

De voormalige president maakte deel uit van een parade van Republikeinse beroemdheden die eerbetoon brachten, een teken dat Limbaughs opruiende geschiedenis weinig had gedaan om zijn aantrekkingskracht bij conservatieven te temperen. Ook voormalig president George W. Bush deed zijn zegje en noemde Limbaugh ‘een vriend’ die ‘zijn mening uitsprak als stem voor miljoenen Amerikanen’.

In tegenstelling tot Howard Stern, Don Imus en andere grote namen op de shockradio had Limbaugh geen sidekicks in de ether, hoewel hij gesprekken voerde met de ongehoorde stem van iemand die hij ‘Bo Snerdly’ noemde. Ook had hij geen schrijvers, scripts of schetsen, alleen maar aantekeningen en knipsels uit kranten die hij dagelijks las.

Alleen met zijn mensenmassa in zijn studio maakte hij grapjes, tierde, twitterde en barstte uit in zang, mimiek of gejoel terwijl De Rush Limbaugh Show zond meer dan 650 stations uit van Premiere Radio Networks, een dochteronderneming van iHeartMedia (voorheen Clear Channel Communications). In zijn alternatieve universum in de ether was hij ‘El Rushbo’ en ‘America’s Anchorman’, in de ‘Southern Command’-bunker van een ‘Excellence in Broadcasting’-netwerk.

Voor trouwe ‘Dittoheads’, zijn uitdagend zelfspot, was hij een onverzettelijke patriot, een icoon van humor en wijsheid. Zijn politieke invloed, zeiden ze, lag in de reacties die hij uitlokte: een lawine van telefoontjes, e-mails en woede op websites, veel krantenkoppen en zo nu en dan lof of toorn van het Witte Huis en Capitol Hill.

Voor tegenstanders was hij een schijnheilige charlatan, de gevaarlijkste man van Amerika, een label dat hij omarmde. En sommige critici hielden vol dat hij geen echte politieke macht had, maar slechts een intimiderende, zelfverheerlijkende aanwezigheid die invloed had op een verouderende, ultrarechtse fractie waarvan het aantal, hoewel indrukwekkend, niet groot genoeg werd geacht om de uitslag van de nationale verkiezingen te beïnvloeden.

Vier keer getrouwd en drie keer gescheiden zonder kinderen, woonde hij op een landgoed in Palm Beach, omringd door oosterse tapijten, kroonluchters en een twee verdiepingen tellende bibliotheek met mahoniehouten panelen en in leer gebonden collecties. Hij had een half dozijn auto's, waarvan er één $ 450,000 kostte, en een Gulfstream G54-jet ter waarde van $ 550 miljoen. Het was bekend dat hij in restaurants fooien van $ 5,000 achterliet.

Limbaugh werd zelf gemakkelijk karikaturaal gemaakt: zijn hele leven overgewicht, soms meer dan 300 pond, een sigarenroker met een ondeugende grijns en sluwe ogen. Hij bewoog zich met verrassende gratie toen hij liet zien hoe een milieuactivist sierlijk huppelt in een bos. Maar zijn stem was zijn koperen klank: een vrolijk, snel staccato, dat overging in piepende dolfijnpraat of falset-snikken om de weldoeners bloot te leggen met zijn inventieve, verpletterende woordenschat.

Pijnstillers en gehoorverlies

De luchtoorlog van Limbaugh, met zijn eigen regels voor betrokkenheid, begon in 1984 met een talkshow in Sacramento, Californië, en werd in 1988 landelijk verspreid. Meer dan twintig jaar lang was het de populairste show in zijn soort op de radio, waardoor de oorlog weer tot leven werd gewekt. een bloedeloze nationale AM-band en werd het middelpunt van een onderneming die zich vertakte in televisie, bestverkochte boeken, lucratieve spreektours en omvangrijk internetverkeer.

Maar toen het millennium aanbrak, kreeg Limbaugh te maken met problemen die zijn imperium bedreigden. In 2001 erkende hij dat hij bijna doof was geworden – het gevolg, zei hij, van een auto-immuunziekte. Hij zette zijn show voort en gebruikte krachtige gehoorapparaten, maar die waren niet genoeg. Uiteindelijk loste hij zijn probleem op met cochleaire implantaten, die voor een elektronisch gevoel van geluid zorgden, en leerde hij liplezen.

Na jaren van verslaving aan pijnstillers werd hij in 2006 in Florida aangeklaagd wegens ‘doktershoppen’ voor recepten. Hij pleitte niet schuldig, maar betaalde de kosten van een staatsonderzoek en ging in revalidatietherapie. Hij checkte in in een revalidatiecentrum in Arizona dat zich richtte op beroemdheden en keerde na zes weken terug naar de lucht, waar hij de luisteraars openhartig vertelde over zijn verslaving, behandeling en juridische status.

In 2008 stond hij weer bovenaan voor de landelijke verkiezingen. Hij lanceerde Operatie Chaos en drong er bij zijn volgelingen op aan om tijdens de voorverkiezingen op Hillary Clinton te stemmen om de democratische machtsstrijd te verlengen, en in de overtuiging dat senator John McCain Obama gemakkelijker zou kunnen verslaan bij de algemene verkiezingen. Hij had daarin ongelijk, maar eiste wel de eer op voor het ontwrichten van de Democraten.

Rush Hudson Limbaugh III werd geboren op 12 januari 1951 in Cape Girardeau, Missouri, de oudste van twee zonen van Rush Jr en Mildred (Armstrong) Limbaugh. Zijn vader was een gevechtspiloot uit de Tweede Wereldoorlog, een advocaat en een Republikeinse activist. Zijn grootvader was de ambassadeur van voormalig president Dwight Eisenhower in India, en een oom en een neef werden federale rechters.

Als jongen was Rush een mollige eenling die een hekel had aan school en tevergeefs naar populariteit verlangde. Hij hield van radio en verzon play-by-play honkbaluitzendingen. Tijdens de opstandige jaren zestig ging hij nooit uit. Op 60-jarige leeftijd volgde hij een zomercursus radiotechniek en kreeg, met een omroepvergunning, een naschoolse baan als discjockey bij een plaatselijk radiostation.

Nadat hij in 1969 afstudeerde aan de Cape Central High School, schreef hij zich op aandringen van zijn ouders in aan de Southeast Missouri State University, maar hij zakte voor de meeste van zijn cursussen, waaronder spraak en dans, en stopte na twee semesters.

In 1971 werd hij discjockey voor WIXZ-AM in McKeesport, Pennsylvania, en in 1973 voor KQV in Pittsburgh, onder de naam Jeff Christie. Gedurende een aantal jaren werkte hij bij muziekstations voordat hij zich vestigde in Kansas City, Missouri, waar hij in 1979 directeur promotie werd van het honkbalteam Kansas City Royals.

Zijn eerste huwelijk, in 1977 met Roxy Maxine McNeely, een secretaris bij een radiostation in Kansas City, eindigde in 1980 in een scheiding. Hij trouwde in 1983 met Michelle Sixta, een bode van Kansas City Royals; ze scheidden in 1990. Zijn huwelijk in 1994 met Marta Fitzgerald, een aerobicsinstructeur, eindigde in 2004 ook in een scheiding. Hij trouwde in 2010 met Kathryn Rogers, een feestplanner.

Naast zijn vrouw laat Limbaugh zijn jongere broer David achter, een advocaat en schrijver.

Limbaugh probeerde in 1984 opnieuw de radio uit. Zijn oneerbiedigheid irriteerde zijn werkgevers in Kansas City, maar trok de aandacht van KFBK in Sacramento, waar Morton Downey Jr. zojuist was ontslagen wegens het uiten van etnische smaad. Limbaugh verving hem en ontwikkelde al snel zijn ad-lib-stijl – maar wel een stijl die werd beperkt door de eerlijkheidsdoctrine van de Federal Communications Commission.

De doctrine, die stations verplichtte gratis zendtijd te verstrekken voor reacties op controversiële meningen die zij uitzonden, werd in 1987 ingetrokken en Limbaugh riep zichzelf uit als bevrijd. In 1988 verhuisde hij naar New York City, en in samenwerking met Edward F McLaughlin, een voormalig president van de ABC radionetwerk, begon zijn nationaal gesyndiceerde show op ABC’s radiostations.

Van 1992 tot 1996 presenteerde hij een nachtelijk televisieprogramma van een half uur, naar het voorbeeld van zijn radioshow en uitgezonden op honderden stations.

Omdat hij zich ongemakkelijk voelde in de politieke en omroepkringen van New York en onderhevig was aan belastingcontroles door steden en staten, verhuisde hij in 1997 naar Palm Beach. Tot zijn vrienden behoorden onder meer William F. Buckley Jr., uitgever van National Review, evenals politiek medewerker Karl Rove en de rechters Antonin Scalia en Clarence Thomas van het Hooggerechtshof.

Hij zamelde miljoenen in voor de Leukemia and Lymphoma Society met jaarlijkse telethons, en leidde fondsenwerving voor de Marine Corps-Law Enforcement Foundation, die studiebeurzen verstrekt aan kinderen van mariniers en wetshandhavers die tijdens hun dienst zijn omgekomen.

Hij schreef De manier waarop de dingen zouden moeten zijn (1992), met John Fonds; Kijk, ik zei het je toch (1993), met Joseph Farah, en vijf kinderboeken met een personage uit het koloniale tijdperk, Rush Revere.

Hij werd geprofileerd in artikelen en boeken, waaronder die van Paul D Colford The Rush Limbaugh Story: Talent in bruikleen van God, een ongeautoriseerde biografie (1993), en Rush Limbaugh: een leger van één (2010) van Zev Chafets. Hij was vijfvoudig winnaar van de Marconi Radio Award van de National Association of Broadcasters en werd in 1993 opgenomen in de Radio Hall of Fame.

En roem was iets waar hij in genoot, ook al erkende hij dat op overdreven wijze.

‘Gegroet, gesprekspartners aan de overkant van de vruchtbare vlakte,’ begon hij in een van zijn stream-of-bewustzijn-peroraties vanuit de bunker, terwijl in de hoek een Amerikaanse vlag bungelde.

“Dit is Rush Limbaugh, de gevaarlijkste man van Amerika, met de grootste hypothalamus van Noord-Amerika, die de mensheid dient door simpelweg mijn mond te openen, bestemd voor mijn eigen vleugel in het Museum of American Broadcasting, en alles wat ik doe feilloos en zonder fouten uitvoert. Ik doe deze show met de helft van mijn hersenen op mijn rug gebonden, gewoon om het eerlijk te maken, omdat ik talent van God heb geleend.

Robert D McFadden en Michael M Grynbaum ca.2021 The New York Times Company